THUIS = geen plaats , THUIS is een GEVOEL ...

In mijn eerste boek ‘live, love &laugh” heb ik een hoofdstuk gewijd aan opvoeden.
Omdat het mopje “als ze klein zijn wil je ze bijna opeten, als ze groter zijn heb je spijt dat je t niet hebt gedaan’
helaas regelmatig toepasbaar is op de werkelijkheid...

Natuurlijk zie je je kinderen doodgraag, zou je voor hen door t vuur gaan en nooit met hen willen ruzieen maar altijd willen knuffelen.
Maar helaas pindakaas, wat dat betreft hebben ze allemaal een onderhuidse chip zodat ze je elke keer weer de gordijnen in kunnen jagen 
én een wrang gevoel in je maag te geven én je schuldgevoel kietelen.

Aangezien ik even moest nadenken over een tweede kindje (15 jaar ..), ben ik de trotse moeders van 2 spruiten met een groot leeftijdsverschil.
M'n oudste, Joelle,  woont al samen en heeft me vroeger ‘tig’ grijze haren bezorgt en is voor mij een zéér herkenbare spiegel .
Net zoals ik  stuitert ze door het leven, lacht ze veel, geniet ze van haar vriendenroedel en is ze altijd vanalles kwijt.
En toch zit het hem in die oo zo herkenbare trekjes dat ik me regelmatig bovenin de gordijnroede bevond.

Net als ik heeft mn dochter een hekel aan confrontaties , zeg maar ruzie maken.
Telefonisch wordt dat afgewimpeld met een ‘o ik moet nu hangen want heb nog een afspraak’, fysiek werd er er hier dan met een deur of 2 gesmeten.
Ik probeerde de liefdevolle communicatie altijd open te houden, net zoals de (gemartelde) deur van haar veilige thuis.

M’n zoon heeft dat  ‘smijt–met-de-deur-gen’ ook , Luc en de hond kijken elkaar dan vaak aan van ‘ ’t is weer van dat’.
Kinderen uiten zich vaak heel heftig, roepen en tieren dat ze ‘nooit iets mogen”!!
En toch, dat geraas van het jonge grut is alleen maar uiten tegen het klankbord, wij dus : de ouders..
Je kan dan ook concluderen dat wij de pispalen zijn en dat klopt ook maar het klinkt iets minder plezierig dan ‘klankbord’..
Alles wat je kind voelt MOET geuit worden op de veiligste plek : thuis bij troostende, luisterende en raadgevende ouders.

Dus blijf ik de communicatie opzoeken , luister ik naar hun gewèldige verhalen en peuter ik toch even door wanneer m’n 
puberzoon bokkig thuiskomt, iets wat meestal duidt op een onderliggend iets.
Dat erkennen van dat wat ze bezighoudt wil natuurlijk niet zeggen dat je d’r allemaal maar mee akkoord moet zijn.
16-jarigen die al tot ‘kot in de nacht willen uitgaan’, want “iedereen mag dat behalve ik” zijn jonge mensen die absoluut nog begrenzing nodig hebben.
Feit is wel dat je de tieners toch wat losser moet laten dan de kleintjes. De kunst zit er in om je grenzen bij te stellen en je strijdpunten te kiezen.

Ik probeer vanuit mijn eigen waarden , normen en overtuigingen op te voeden.
Maar ik begrijp nu ook dat elk mens daar zo z’n eigen vorm aan geeft.
Nu vind ik het héél moeilijk om op sommige punten los te laten, maar ik probeer er op te vertrouwen dat alles goed komt
en geef m’n kinderen zo het signaal dat ze m’n vertrouwen waard zijn.
Natuurlijk heb je altijd het recht om in te grijpen als je ziet dat je hummel iets doet wat niet goed voor hem of haar is.
Maar op alle fronten je wil opleggen werkt dus écht niet meer vanaf een bepaalde leeftijd. I know..Count your battles dus..

Dus geniet ik intens als in een boekje lees dat m’n dochter zo blij is dat ze op me lijkt en m’n zoon en ik de slappe lach krijgen
wanneer hij weer één van z’n gewèldige imitaties van Alex Agnew laat zien én horen.
Over die Agnew hebben we ook een serieus boompje opgezet, want, zeg nu zelf:
Errug pedagogisch verantwoord is de taal van diene mens niet.

En toch, Milan heeft zo ongelofelijk veel lol wanneer hij naar Alex z’n optredens kijkt dat ik dat liefdevol negeer.
Het feit dat “de LACH ” centraal staat voor m’n zoon is voor mij dan even belangrijker.
Opvoeden is niet een emmertje vullen, maar een vuurtje brandend houden.

En het klopt als een bus, want het is ooo zooo belangrijk dat een kind zichzelf aanvaard zoals ie is, met z’n talenten en z’n zwakheden.
Iedereen is anders, ik zoek elke dag weer naar de juiste manier om mijn zoon van 16, die duidelijk op een overstap van tiener naar jonge vent staat,
duidelijk te maken dat ie uniek is, met z’n grappige én z’n scherpe kantjes.
Dat ik hem vaak knuffel, liefst niet wanneer z’n vrienden kijken, en zeg dat ik hem graag zie vind ie leuk.
Gelukkig vind ie' t nog zaaaalig om samen onder een tv dekentje te liggen en weet ie dat wij t ook fijn vinden dat z'n vrienden
(bijna altijd) welkom zijn op z'n zolderkamer of bij ons in den hof..Kortom dat ze zich bij ons THUIS voelen en het is nu precies dat wat ik 'n goeie vind.

Dat die tieners hier in alle veiligheid in al hun zotte geweld zichzelf kunnen zijn en indien nodig mogen 'crashen'.
Live, love & laugh dus , yeah !

X