Mijn zoon de Metro-man

Het schijnt dat je je niet zozeer zorgen moet maken of je kinderen naar je luisteren, maar meer hoe ze jou in de gaten houden . Want kinderen zijn heel goeie observatoren. Ze zijn als het ware de echo van je verborgen zelf. En inderdaad als ik m’n geduld verlies durf ik wel eens uit m’ n sloffen te schieten, dan vliegt er wel eens iets door de kamer (sinds er een stevig stuiterend hoesje rond mijn iphone zit gaat hij véél langer mee..) . Ook brul ik zo 1 keer per maand zoals mijn overgrootmoeder het me voordeed. Zij leurde wel met vis, dus zij brulde mèt recht, ik doe dat vooral als ik gefrustreerd ben, dat is na véél kabaal wel rap over.

Ik ben al bijna 32 jaar moeder, dus in die tijd heb ik al heel wat opvoedboeken en artikels gelezen.Zodoende weet ik dat het belangrijk is om kinderen al van jongs af aan verantwoordelijkheden te geven, zorgen voor de poes, wandelen met de hond, naar de bakker op zondag..

Onder de huid van een puber woeden er stormen van hormonen, jongens groeien in hun pubertijd heel snel, Milan groeide zowat 15 cm in een jaar en z’n schoenen waren op een dikke maand tijd te klein. Als ik naar oude vakantiefilmpjes kijk en luister zie ik dat mn zoon in een jaar tijd van een schattig kereltje met dito stem is uitgegroeid toet een boom van een puber, met diepe bariton. Niet moeilijk als je weet dat een jongen zn testosteronniveau met 800% toeneemt rond z’n 14 de. Ik kreeg vanaf toen steeds meer échte levensvragen op me afgevuurd, ik zag hem hunkeren naar meer, meer uitdagingen, levensvaardigheden.

Jongens maken hun ouders soms stapelgek. Hoe graag je ze ook ziet, af en toe wil je ze achter ’t behang plakken…Afrikaanse stammen, Eskimo’s, de indianen, zij hebben zo allemaal hun rituelen om jongens te ondersteunen in het man worden mét uitdagingen, avontuur en veel ondersteuning van een paar betrouwbare ( héél belangrijk), wijze oude mannen.Jongens betrekken bij het helpen van andere mensen zorgt ervoor dat ze zich beter in hun vel voelen . Klusjes doen, broertjes of zusjes van school halen, boodschappen doen voor een zieke, oudere, het helpt hen een positief zelfbeeld te krijgen.Trots dat ze geholpen hebben of zich doorheen een moeilijk karwei hebt gebeten..Ik merk dat ik af en toe denk, ik doe het zelf wel, laat maar. Maar daar schuilt blijkbaar het gevaar. Want weinig kinderen krijgen tegenwoordig nog verantwoordelijkheden, in tegenstelling tot vroeger.

Zodoende dat ik ook probeer om mijn zoon af en toe in actie te zetten.  Da’s écht niet altijd even simpel, de poezen en hond eten geven wordt regelmatig vergeten, maar ik blijf volhouden. Ja, dan ben ik maar de zaag van een moeder, ik ruim ook niet meer z’n rommel op, dat is zijn verantwoordelijkheid. Zodoende stapel ik af en toe de troep op in het midden van z’n kamer, vertik ik het om dingen die niet in de wasmand liggen te wassen (dan maar geen schone sportkleren) en roep ik hem , indien nodig, 4 x naar beneden om iets in de vuilnisbak te gooien. ‘Opvoeden’ noemt zoiets en het is natuurlijk veel simpeler om het zelf effe in de prullenbak te gooien of in de vaatwasser te zetten, maar dan leert ie het nooit.

Zo heb ik uit het boek ‘opvoeden tot geluk’ geleerd dat autoritatieve ouders kinderen met hun aanpak meer kans geven om zelfstandige, gelukkigere volwassenen te worden. Autoritatieve ouders stellen regels die ze toelichten, en letten op of hun kids die regels wel naleven. Ze gebruiken ook straf, géén klappen en onderhandelen ook met hun pubers.  Natuurlijk mogen ze dingen uitproberen, het vergroot hun zelfvertrouwen en ook dat van ons in hen. Maar ik vind het soms  ennnggg… Neem nu het onderwerp ‘uitgaan’ , vanaf welke leeftijd mogen ze naar een fuif, hoe weet je dat ze daar niet drinken, zich gedragen…En toch werkt overbeschermen niet he, ik zou Milan soms ‘t liefst onder een stolpje zetten, mijn zonnetje, zonder gedoe, verdriet, frustratie. Maar dat blijkt niet zo’n goed idee te zijn. Overbeschermen maakt een jong mens passief en angstig. Dus tja, dan maar af en toe in 7 sloten tegelijk en laat ze het dan maar uitleggen, haha. Volgens Peter Adriaanssen heeft een kind dat kan onderhandelen al een groot pluspunt voor later. Wel dan is Milan goed bezig . Toch word ik soms verdrietig als ik hoor hoe m'n zoon soms negatief praat.

Ik troost mezelf dan met het feit dat gechagrijn een bescherming is!!! Want dat versterken van negatieve emoties , waarschuwt kinderen , het zorgt er bijvoorbeeld voor dat ze sneller op hun hoede zijn. En dat is functioneel wanneer ze de wereld gaan verkennen. Daarom hebben ze vaak hele lange tenen en interpreteren ze de dingen soms totaal verkeerd . Ze zijn in vergelijking met volwassenen nog niet goed in staat om bepaald gezichtsuitdrukkingen en stembuigingen goed te interpreteren. Ik vind dat persoonlijk toch al een hele troost, het dient dus écht ergens toe..

Je kan pubers helpen om positiever in de wereld te staan door hen op het einde van de dag te vragen om 3 positieve dingen van die dag te benoemen. Dat werkt met alle kinderen goed. Het is wetenschappelijk bewezen dat, indien je dit regelmatig doet, het leidt tot blijere , tevredenere kinderen (werkt Ook bij grote mensen). En af en toe ontdek je dan ‘stommelings’ iets wat je super-quality-tijd met je kind oplevert.

Tijdens t schrijven van mijn ecologisch - bespaar en leutig lifestyle boek BE-TIME , kwam een verborgen talent van Milan bovendrijven.Want mijn stoere zoon, die uitblinkt in de gymzaal, is een groot talent als het om ‘snit en naad ‘ gaat.Toen ik besloot om zelf een hoop oude kussen, voor bij ons in de zetel, te restaureren was hij degene die geduldig alle oude stofjes weer surfileerde en aaneen naaide.

Daarnaast kookt hij geweldig, dus doet hij dat nu (eerlijk: soms onder lichte dwang) zo 1 keer per week. Of het nu een veggie lasagna, spek met eieren of een yoghurt met vers fruit is. Het is elke keer lekker en er is niks zo leuk als dat we met z’n tweetjes (ik assisteer meestal) in de keuken staan te rommelen.En zo lieve Bloglezers geniet deze mama elke dag van haar stoere kuiken, soms na effe tot 20 te hebben geteld. Ik geniet van z'n humor, het rare taaltje dat alleen wij verstaan en te feit dat ie zich niet te stoer voelt om regelmatig met z'n mama te knuffelen.