Losssslaten...
Is dat nu een idee van me of is dat nu écht het zwaarste en moeilijkste voor een mens, een vrouw, een moeder?...
Om me heen en ook bij mezelf zie ik vrouwen vaak worstelen met het loslaten van de mensen die ze graag zien, maar ook van spullen..
Wat is dat toch wat ons als een ‘zwaan – kleef- aan’ krampachtig doet vasthouden aan ons kind, partner, huis, auto , ja zelfs aan een stel glazen …
Ik beken , ik vind het ook moeilijk om mijn jongste spruit, nu een bikkel van 20 en 1 met 89 los te laten.
Het feit dat ie op z'n 16 de absoluut met een brommer wilde rijden en zelf wilde bepalen wannéér hij zich aan z’n schoolwerk zette, maakte me soms zo kriegel en bracht me op het randje van een zenuwinzinking , zo erg dat ik elke keer weer verbaasd was over mijn rare gedrag.
Want natuurlijk wist mijn brein écht wel dat ik m’n zoon niet onder een ‘stolpje’ mocht euhm, mag zetten.
We zijn nu, na de brommer, al bij de auto en hij is een voorzichtig en alert chauffeur.
Maar toch maakt mijn hart nog steeds angstsprongetjes als ie me een 'mega- brommer' laat zien waar hij voor wil sparen .
Ik heb hem nu gewoon laten beloven dat dat pas na mijn dood zal zijn , dat ik als hij dan iets voorheeft met dat 'iron horse' ik hem met open armen bij de hemelpoort zal begroeten. Is dat egoistisch ?
Ik geef toe, nu hij volwassenner wordt en ook wat rustiger slaap ik toch geruster als ie op pad is , en ik heb een 'tracker' , die hij zelf op mijn telefoon installeerde.
Maar toch waarom en ik ben niet de enige moeder die zich dat afvroeg : Waarom moeten pubers toch zo ontzettend veel balanceren op het scherp van de snede, natuuuuurlijk weet ik dat ze hun grenzen moeten verkennen, hun pre-frontale cortex (voorste deel van de hersenen) nog niet voldoende is ontwikkeld om écht gevaar te traceren en de beste arena om dat allemaal uit te testen thuis of ergens op een fuif met hun roedel vrienden is.
Een vriendin van me vroeg me onlangs waarom ik, met toch al de nodige wijsheid in mn systeem, soms zo verkrampt beschermend naar m’n zoon ben. Wel eerlijk : ik ben bang om hem te verliezen.Misschien zit het wel in mn DNA ingebakken , mijn beide grootmoeders verloren hun zonen, twee als baby , 1 als tiener. En ik moet er niet aan denken…
Over naar bewust ouderschap dan maar: volgens bekende kinderpsychologen is het belangrijk dat we op t eerste oog loslaten, maar toch een oogje in t zeil houden. Telefonisch afspreken met andere ouders of het fuiven en feesten onder je dak of in de buurt helpt. Want tieners moet hun grenzen soms letterlijk aftasten, maar wij moeten ze , omdat ze het écht niet allemaal weten een veilige experimenteer arena geven door goed met ze af te spreken wat wel en niet kan. Dat wil zeggen blijven communiceren, ook al doen ze liefst de deur voor je dicht, afspreken moet, teveel los is ook niet goed. Ze zijn immers nog te jong om het helemaal zelf te doen.
Maar dan is er ook dat andere loslaten waar ik me om me heen nog pijnlijker van bewust ben, wanneer volwassen mensen elkaar moeten loslaten omdat het samen écht niet meer lukt. Het lijkt wel alsof er dan vanalles en nog wat aan voorwerpen en spullen tevoorschijn komen die het loslaten vertragen. Dat gaat van afspraken over de kinderen, het willen regisseren van het leven van de ex-partner, tot het verdelen van spullen waarbij twee mensen die ooit het bed met elkaar deelden aan elke kan van een boeddhabeeld staan te trekken
Natuurlijk is het verdrietig als één van de twee beslist dat het over is en de ander gedwongen alleen verder moet. Maar niks is oneindig .
Ik ben er rotsvast van overtuigd dat we verliefd worden op iemand waarvan we onbewust voelen dat die ons ‘heel’ kan maken. Iemand die de littekens op onze ziel kan verzachten, ons vertrouwen in een relatie weer kan herstellen. Wanneer dat dan mis loopt hebben we wel es de neiging om ons te wentelen in die pijn, vast te houden aan oude verhalen van toen je gelukkig ‘samen’ was, wat nog meer pijn geeft en voor je t weet zit je in een masochistische roetsjbaan waar geen einde aan lijkt te komen.
Wat enorm kan helpen is dat je je bewust word van de verhaaltjes die je bijna onbewust in je hoofd afspeelt, door het onbewuste om te zetten naar bewustwording kan je het ‘drama’ een halt toeroepen.
Want zolang je vast hangt aan het drama, letterlijk verzuipt in je verdriet en de scenario’s die je al dan niet verzint in je hoofd “hij zijn nieuw lief zal wel… “ kan je niet verder. En vaak de ander ook niet, laat staan je kinderen.. Een eerste stap is écht die hersenspinsels herkennen en erkennen wat voor een chaos en pijn ze veroorzaken.
Ik las ergens dat je wanneer je je bewuster wil worden van zulke gedachten , je een soort van hotelbel TING!!! Uitspreekt, je jezelf echt een halt toeroept in ‘malen’.
Denk nu niet : jij hebt makkelijk praten met je fijne gezin. Maar ook ik moest op jonge leeftijd een huwelijksknoop doorhakken met de papa van mijn dochter.
Ik heb toen al geleerd dat je pas kan loslaten, als je beseft dat jullie in elkaars leven kwamen om elkaar iets te leren, iets te geven, wat nodig was. Dat de les nu uitgeleerd is en dat het tijd is om je levensweg verder te zetten zonder elkaar, met , wie weet, een nieuwe liefde die daar ergens rondloopt. Het belang van een servies, fotoboek of een stel glazen zal dan als vanzelf een stuk kleiner worden.
Misschien zullen je vrienden en vriendinnen in het begin wat vreemd opkijken omdat je regelmatig TING!! Roept, maar echt loslaten zal dan een stuk eenvoudiger zijn.
Zeg dat ik 't gezegd heb.
XX