I leeeeeuuve dogs & cats & cows & pigs & dolphins &....

Nog blijer wordt ik van t feit als ze hun hond bijhebben, de viervoeters vertellen non verbaal meteen hoe ze zich zoal in hun vel voelen, de manier waarop ze met hun baasje communiceren zegt dan weer heel veel over hun baasjes.Nerveuze keffertjes hebben vaak nerveuze baasjes, dikke honden vaak dikke baasjes en helemaal vertederend zijn hoog bejaarde baasjes met grijzende hondjes, die hun pas perfect aan het geschuifel van de baas hebben aangepast.

Draai het of keer het hoe je wil,  ‘doglovers’ leggen  snel contact om even ervaringen uit te wisselen.Van chiwawa, via labrador tot vuilbakkenras, allemaal hebben ze hun grappige en eigenaardige kantjes, de honden én de baasjes.Ik sleep altijd een tas met dekentje, opplooibaar drinkbakje, poepzakjes en snoepbotjes mee. Zo hebben Sokki en Karel overal hun eigen plekje bij, mét knabbeltje, wc (poepzakje) , etc..Zo’n installatie op een terras gaat nooit echt ongemerkt voorbij en voordat Sok en Karel lekker zitten of liggen,, zit ik vaak al met andere ‘baasjes’ te kletsen en foto’s te bekijken. Ik vind dat altijd bere-gezellig met honden erbij ben ik in nopjes wegens nOg gezelliger.

Zo zat ik een tijdje geleden in het Antwerps café Hopper voor het druk bezig met het draaien én inspreken van een  reclameclip .Natuurlijk komt er bij zo’n opname heel wat kijken, een cameraman, een geluids- en een lichtman én , heel belangrijk : een make-updame . In al die drukte slofte er een nietsvermoedende vaste klant van de Hopper, onze filmset op, klaar voor een kop koffie, de krant en wat rust.Die rust kwam niet van ons, Ik moest in 15 seconden m'n tekst gezegd krijgen. Maar de rust en huiselijkheid kwam van de 2 honden van t café, de ene half blind, de andere duidelijk z’n kameraad.

2 Honden die in al onze ‘film-hectiek’ de man vriendelijk tegemoet kwispelden, braaf naast z’n stoel gingen zitten wachten op een koekje en vervolgens weer verder gingen liggen dutten bij de toog.Alsof hun biotoop  helemaal niet compleet op z’n kop stond met lampen , dozen , mensen met apparatuur en allerlei koffers.Nope die 2 viervoeters bleven mega-relaxed gewoon bij zichzelf.Af en toe liepen ze ook voor de camera om even te komen checken of alles goed ging met ons en dat was dat. Gene stress.

Dat vind ik het mooie aan dieren, ze zijn als het ware de essentie van het ‘don’t worry be happy’. Kijk maar es naar de kat of hond die tevreden opgerold z’n middagdutje ligt te doen, liefst op t zonnigste plekje in huis.Helaas zijn er vaak ‘mensen’ die hen t leven zuur maken.Vandaar mijn pleidooi om, zeker nu de zomer voor de deur staat: bezint eer ge begint. Neem alleen maar een huisdier als je er echt voor kan en wil zorgen. Een huisdier is geen speeltje voor de kinderen, maar een levend wezen dat respect en ruimte verdiend.

De mensen achter dierenopvangcentra ,  zoals stop dierenmishandeling , de asielen, het natuurhulpcentrum,  het poezennestje en vele anderen, ze hebben hun hemel absoluut verdiend.Via social media kan je via dat soort opvangcentra perfect op zoek gaan naar een huisgenoot die in een asiel op een warm nestje wacht, zo vonden wij ook onze Kareltje. Je doet er jezelf en een asieldier een groot kado mee.

Want: het is sowieso wetenschappelijk bewezen dat een huisdier ons ‘goed’ doet. We worden er rustiger van en krijgen onvoorwaardelijk liefde. Het knuffelaspect is één van de meest belangrijke redenen waarom dieren , indien mogelijk, bij ons horen;Elk levend wezen heeft behoefte om aangeraakt te worden, het verhoogd onze serotonineaanmaak . Daardoor gaat de aanmaak van stresshormonen naar beneden, zo ook onze bloeddruk, we worden minder angstig, zelfs gelukkiger en onze weerstand krijgt er een boost van.

Reden te meer om , als je een plek in huis en hart hebt, er een lieve lobbes of poes uit het asiel bij te nemen;Dat zo’n beestje soms een geschiedenis is is normaal, dat verstandig met een dier omgaan, er eens een boek over lezen of begeleiding zoeken om je dier te begeleiden lijkt me dan een kleintje in ruil voor zoveel goeds, toch?..En nu we het toch over dierenliefde hebben, je kind WWF ranger laten worden of samen naar documentaires kijken helpt hen om inzicht en respect te krijgen voor al dat wat leeft.

In sommige landen is er helaas heel veel werk aan de winkel, niet alleen in landen als Japan en Spanje , maar ook bij ons waar dames nog steeds paraderen met jasjes met bontversieringen.Ik las onlangs dat een bekende pelshandel ein de lijk stopt met bont verkopen , want niemand wil het meer YESSS denk ik dan ;Naast het schrijven  wil ik nog meer m’n steentje bijdragen om m’n stem tegen dierenleed te laten klinken, daarom werd ik meter van stop dierenmishandeling. Dus af en toe iemand een geweten wakker schudden doe ik, tussen het schrijven door, vol overgave .

En als u binnenkort in de gazet leest dat ondertekende is gearresteerd wegens actie voeren voor een Japanse ambassade ofzo . Wees dan niet verbaasd, ik heb dat gevaar , zonder angst , ingecalculeerd.